.

"Het is lang geleden dat mijn hand mijn pen omarmde
Mijn pen mijn woorden per beweging leven inbracht
De symbolisatie van de druk op het papier met die van mijn hart
De papiersnedes van verlangen keren terug in mijn vingertoppen
Voorzichtig til ik mijn handen van mijn oogleden op
ze strijken langzaam over mijn houten hart vol splinters
Het licht blijft uit de lucht donker, de sterren bedekt door de wolken
Mijn ogen zijn geopend , maar het zicht blijft weg
Ik lig op het gras met mijn lichaam verdoofd
een stilleven dat lijkt te scheuren
De wind verschuilt mijn gezicht achter mijn haren
In mijn oren hoor ik het geritsel van de bladeren om mij heen
Het geritsel steeds harder, onverdraagbaar hard , en plots is het stil
Ik hoor mijn hart schreeuwen van verlamming
en bijna lijkt het guren van de wind een stem , een stem van ver
Even hebben mijn ogen zicht en ik kijk naar de bomen om mij heen
de bewegingen van de takken geven me een gevoel van rust
De stilte neemt toe en het kloppen van mijn hart klinkt steeds verder
mijn gedachte valt weg en ik raak in een diepe slaap
mijn ogen blijven opengesperd, starend naar de vallende bladeren
Uit de angst ze nooit meer te kunnen zien... "

Deb.